santa marta en omgeving - deel twee

Na Minka gingen esmeralda en ik naar tyrona national park. Voornamelijk bekend door de prachtige stranden, maar daarvoor moet je wel eerst 2 uur door de (eveneens prachtige) jungle lopen. Doordat we iets later dan gepland waren vertrokken en de busreis iets langer duurde dan verwacht (zoals eigenlijk altijd dus) konden we niet meer voor het donker naar het grootste strand lopen en gingen we naar een camping bij een eerder strandje. Daar was precies niks te doen, behalve mijn spaans oefenen door een hele slechte colombiaanse soap te kijken, dus gingen we al om 9 uur naar bed. De dag daarna was het nog een aardig stukje lopen, maar de stranden waren prachtig en het was de wandeling zeker waard. Onze lost city track vrienden waren er ook en hadden bedacht om naar het volgende strand te gaan wat 'ongeveer 40 minuten' lopen was en waar wat meer wildlife te zien zou zijn. Uiteindelijk na zeker een uur op slippers door de jungle te hebben gelopen en niet meer dan een paar vlinders te hebben gezien kwamen we een paar Colombianen tegen die ons vertelde dat het strand nog ongeveer 3 uur lopen was, dus zijn we toch maar weer omgekeerd... Na een paar uurtjes op het strand moesten we alweer terug gaan wandelen, aangezien het ook weer 2 uur terug was en het in Colombia al om 6 uur donker wordt. We sliepen weer in het dreamers hostel (wat ik inmiddels al 'thuis' begin te noemen) om schone kleren en Jasmina op te halen en nog een nachtje goed te feesten. De dag daarna vertrokken naar Riohache. Deze stad opzich is niet heel spannend, maar vanuit daar kan je naar de woestijn la guajira waar het meest noordelijke gedeelte van zuid amerika zich bevindt en die, niet geheel onbelangrijk, erg mooi is. Onderweg naar Riohache maakten we een stop in Palomino om te gaan tuben van een rivier die uitkomt in de zee. De omgeving was prachtig en in de tube was de ideale manier om eindelijk eens op ons gemak de natuur te bekijken ipv tijdens het hiken over paden vol met uitstekende stenen. Dat het uiteindelijk 3 uur duurde voordat we eindelijk bij de zee waren en het al bijna donker werd was een beetje veel van het goede, maar de eerste twee uur waren heel leuk! Vanuit Riohache vertrokken we vroeg richting woestijn om de nacht door te brengen in Capo de la Vela. Het transport ging vrij soepel totdat midden in de woestijn de band lek ging, terwijl de bestuurder 'net die middag een nieuwe reserveband wilde gaan kopen'. Gelukkig konden we na bijna gesmolten te zijn met een andere jeep mee en kwamen we toch goed aan. 'S middags hebben we een berg beklommen voor het uitzicht, zijn we naar het strand geweest en hebben we de zonsondergang bekeken bij de vuurtoren (lees een metalen paal met een lamp erop). We sliepen in hangmatten en voor het eten moesten we verder in de straat een vrouwennaam roepen of een man met een rasta aanspreken en die zouden dan ons eten bereiden. Slecht anderhalf uur later dan beloofd was het avondeten klaar, maar het was lekker en het slapen in de hangmat beviel beter dan verwacht! De nacht daarna gingen we naar punta gallinas, het meest noordelijke punt van Zuid Amerika. We moesten om 5 uur vertrekken, maar waarom was ons een beetje een raadsel aangezien we ruim 4 uur in het hostel moesten wachten tot we de zandduinen en het daadwerkelijke noordelijkste punt gingen bekijken. Heel veel was er niet te doen, maar de omgeving was prachtig en maakte het zeker de moeite waard. De dag daarna wilden we voordat we terug naar Santa Marta gingen nog 'even' naar Maicao om de op een na grootste moskee van Zuid Amerika te bekijken. Na ongeveer een minuut in de bus hield de motor er mee op, maar het zou 'maar 5 minuten' duren om hem te maken. Na een half uur werden we toch een beetje ongeduldig maar de Colombianen bleven ook wachten dus we gingen maar voor de strategie: bij twijfel, doe wat de locals doen! Binnen een uur zaten we weer in de bus die er toch ook iets langer dan verwacht over deed, maar uiteindelijk hebben we de moskee gezien! Ik ben er nog niet helemaal uit of ik het de rit waard vond voor zo'n kort bezoekje, maar het was heel bijzonder dat de sfeer zo anders was dan in de rest van (het nogal katholieke) Colombia. Daarna was het weer tijd om naar de dreamer te gaan en de dag daarna begonnen esmeralda en ik aan een duikcursus. De eerste dag was vrij heftig, we werden om 7 uur 's ochtend bij het hostel opgehaald en om 7 uur 's avonds weer teruggebracht. In de tussentijd hadden we een aantal uur geoefend in een zwembad en het gehele theorieboek doorgewerkt. Op de meeste plaatsen schijn je 4/5 dagen over je PADI te doen en hier slecht 3, dus vandaar deze heftige dag. De twee dagen erna waren gelukkig iets korter en bestonden uit oefenduiken in de zee en waren een stuk leuker! Het schijnt niet het allermooiste gebied te zijn, maar er waren heel veel verschillende soorten vissen en ik heb een zeepaardje gezien dus ik vond het top! Nadat we 's middags nog een laatste test moesten maken mogen we ons nu trotse PADI bezitters noemen. Omdat ik vijf weken aan de Caribische kust had besteed (en dat is echt een mini-stukje van Colombia, kijk maar op de kaart) besloot ik die avond gelijk een nachtbus te nemen naar San Gil. Op 3 uur wachten op het station (verkeerde tijden doorgekregen van het hostel) en kotsende kinderen in de bus na, was het een prima rit! Ik heb zelfs nog een best aardig aantal uur kunnen slapen. Nu zit ik dus in San Gil en in het weekend naar Bogota, maar daarover later meer.

Adios amigos