Avonturen met los padres: Straathonden en bloqueos

Hola,

Zaterdag 23 april was het dan zover en kwamen pap en mam naar Chilli. De eerste dag hebben we de stad een beetje verkend, lekker uit eten geweest en mooi op tijd naar bed gegaan in ons fijne appartementje. Een hele luxe zo'n eigen appartement na 6 maanden in dorms! De dag daarna hebben we de free walking tour gedaan, gewinkeld in het super westerse costanera winkelcentrum en zijn we naar het museum van memory and human rights geweest. Een heel interesant museum over de tijd van het pinochet regime (1975-1990). Helaas waren we zo laat dat ze al dicht gingen voordat we alles gezien hadden en ik wil eigenlijk nog een keer terug, maar juist omdat ik nu zoveel tijd heb doe ik eigenlijk vrij weinig dus dat is er nog steeds niet van gekomen. maar ik heb nog even dus wie weet. De dag daarna hebben we een auto gehuurd om richting pucon het zuiden te rijden. Na een moeizame start, omdat het autoverhuur mega langzaam was en het proberen te activeren van een chileense simkaart ook al niet echt van een leien dakje ging, gingen we op weg. De weg was verassend goed voor zuid Amerika, alleen de doodgereden honden die overal langs de weg lagen maakten het iets minder gezellig. Pucon was te ver om in een dag te rijden, dus maakten we een tussenstop in Chillán. Daar is vrij weinig te doen, maar de omgeving is erg mooi en ze hadden een heel goed restaurant! Na een nachtje slapen zijn we de bergen bij Chillán ingereden om te wandelen. Heel erg mooi! Wat vooral erg fascinerend was waren de natuurlijke beekjes van heet bronwater midden in de sneeuw. Het klopt gewoon niet met je gevoel dat zo'n beekje warm kan zijn op een natuurlijke manier. Verder heb ik een sneeuwpop gebouwd en hebben we een wandeling gemaakt, zoals altijd vergezeld door straathonden. De volgende dag was het tijd om naar pucon te rijden. In pucon heb ik een paar nachtjes in een hostel geslapen om 's avonds weer even wat meer mensen om me heen te hebben en overdag deed ik leuke dingen met pap en mam. Zo hebben pap en ik de vulkaan .. beklommen, zijn we een dag door het hequehue (ofzo) national park gewandeld (6 uur lang!) en hebben we de dag daarna heerlijk ontspannen in de termas gelegen. Maar liefst 14 verschillende baden met verschillende temperaturen afkomstig van natuurlijk bronwater. De vulkaan beklimmen was een stuk zwaarder dan ik had verwacht! Ik zou mezelf geen goede hiker noemen, maar ik ben normaal gesproken ook nooit de gene die als laatste boven komt. Wij hadden achter het 'geluk' in een super vitte groep te zitten, met op mij na alleen maar mannen en een ander meisje die de vulkaan al 3x eerder had beklommen! Vaders vond het ook een zware tocht, maar we hebben ons met pijn en moeite naar de top gesleept. We waren het erover eens dat we de klim nou niet bepaald konden omschrijven als leuk, maar het uitzicht vanaf de top (zowel de omgeving als de lava) maakte het het zeker waard. Naderhand hoefde we gelukkig niet naar beneden te lopen, maar mochten we sleeen wat zeker wel als leuk kon worden omschreven! We hebben ook nog even een kort bezoekje aan het ziekenhuis gebracht, omdat mijn ogen zo ontstoken waren dat mijn oogleden elke keer als ik wakker werd aan elkaar geplakt zaten en ik als een soort blinde op de tast door het hostel op zoek moest naar de badkamer. Was gelukkig niet al te ernstig en binnen een paar dagen verholpen. De reis ging verder zuidelijk naar puerto montt, waar we al een hostel geboekt hadden voor drie nachten voordat we erachter kwamen dat er vrij weinig/ niks te doen was. Na een klein rondje door puerto monnt middagje naar puerto varas (een stadje in de buurt wat wel heel leuk is) en voor pap en mam een vrijwel slapeloze nacht door het constante geblaf van de straathonden besloten we maar ons heil ergens anders te zoeken en nog iets zuidelijker te gaan naar chiloé eiland. Een eiland met een heleboel houten kerkjes in een specifieke eigen stijl en kleine dorpjes en national parks. Na de twee grootste dorpjes bezocht te hebben (ancud en castro) en de ochtend erna een national park bekeken te hebben wilden we het eiland weer verlaten om weer richting het noorden te gaan rijden. Na de lunch wilden we de snelweg weer op alleen werd deze versperd door protesterende chilenen die autobanden aan het verbranden waren. De politieagent die we om een alternatieve route vroegen zei dat die er niet was, maar dat leek ons nogal sterkt dus gingen we op onderzoek uit. Na een stuk rijden tussen boerderijen over landweggetjes kwamen we weer op de grote weg uit. Ons zelfvoldane gevoel verdween echter snel weer toen we bij de volgende blokkade kwamen. Ook deze wisten we te omzeilen maar op een gegeven moment kwamen we toch vast te zitten en moesten we noodgedwongen overnachten in het minidorpje dalcahue, maar we de enige toeristen waren en waar precies 1 hotel was. We deden wat onderzoek op internet en kwamen erachter dat het vissers waren die aan het protesteren waren omdat ze meer steun van de regering wilden. Voor zover ik het begrijp omdat er veel multinationals zijn die zalmboerderijen hebben wat op de een of andere manier zorgt dat er veel andere vissen sterven waar de vissers onder lijden. Het proces heet red tide mocht iemand zich erin willen verdiepen. We zochten een alternatieve route op om de volgende ochtend te nemen, want we dachten dat het allemaal wel los zou lopen. Die avond sliepen we weer in exact hetzelfde hotel, omdat we omgeven bleken te zijn door blokkades. Die dag hadden we magdalena ontmoet, een engelse lerares die we op straat tegen waren gekomen bij het kijken naar de protesten. Magdalena beloofde de volgende dag naar ons hotel te komen om ons te helpen een vlucht van het eiland af te vinden. Inmiddels begonnen we in te zien dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren en de officiële vluchten die we konden vinden gingen pas bijna een week later! Aangezien pap en mam 4 dagen daarna hun vlucht naar nederland hadden begonnen we ons toch een beetje zorgen te maken. Magdalena kwam inderdaad naar ons hotel en bleek een daadkrachtige dame te zijn! Eerst gingen we naar de supermarkt om eten te kopen om de protesteerders om te kopen zodat we naar het vliegveld konden gaan om te kijken of er een vlucht zou gaan. Een vriend van magdalena is taxichauffeur dus die kon ons brengen. Uiteindelijk na veel discussiëren, wachten en heen en weer bellen bleek er een klein vliegtuigje naar puerto monnt te gaan waar we nog bij konden. Er moest nog snel heen en weer gereden worden om de spullen te halen en de huurauto moest helaas achter blijven maar uiteindelijk zaten we zowaar in een klein vliegtuigje (maar 2 andere passagiers!) wat ons van het eiland af heeft gebracht. Ik geloof dat de protesten uiteindelijk 2 weken geduurd hebben, dus het was een goede beslissing. Vanaf puerto montt namen we een nachtbus en de volgende ochtend waren we in Valparaiso. Een stad gebouwd op 45 heuvels met allerlei leuke gekleurde huisjes en graffiti kunstwerken. We hebben een boottochtje gedaan en de freewalking tour. De dag daarna hebben we een wijntour gedaan in het nabij gelegen casa blanca. Ook heel leuk! Op de fiets tussen de druiven door met onder andere een Amerikaanse vrouw in de groep die elke keer maar vol in de struiken crashte omdat ze dat op de een of andere manier minder eng vond dan remmen. We hadden prima nog meer tijd in valparaiso door kunnen brengen, maar het was tijd om terug naar santiago te gaan omdat het inmiddels twee dagen voor de terugvlucht was. De laatste dag hebben pap en mam cerro cristobál beklommen, een typische toeristische attractie, maar ik had het de dag daarvoor wat laat gemaakt en kreeg mezelf om die tijd nog niet mijn mand uit gesleept. Tot de dag van vandaag heb ik de berg nog steeds niet beklommen, maar het staat voor morgen op de planning want ik ga bijna weg uit Santiago. Na nog een laatste avondmaal en een klein rondje door de stad de volgende ochtend was het tijd om alweer afscheid te nemen na twee weken die voorbij waren gevlogen! Dat is inmiddels vier weken geleden en ik zit nog steeds in Santiago voor vrijwilligerswerk, maar donderdag ga ik door naar Argentinië want over twee weken komen loes en yara al! Maar daarover meer in de volgende blog!

Abrazos y besos  (knuffels en kusjes)