An die arbeit in Sucre

Hola,

Zoals ik in mijn vorige blog zei was ik van plan 2 weken in sucre te blijven om vrijwilligerswerk te doen en spaanse les te nemen en zo gezegd zo gedaan. Ik had van een meisje die ik in la Paz had leren kennen het nummer van haar spaanse lerares in Sucre gehad, die voor het schamele bedrag van 25 bolivianos per uur (nog geen €3,50) prive lessen gaf bij haar thuis. Ik had haar gevraagd of ze toevallig ook een project voor vrijwilligerswerk wist en ze wist nog wel een weeshuis voor jongetjes waar ik kon helpen met huiswerkbegeleiding. Heel fijn! Ik kwam in het weekend aan in Sucre in een hostel genaamd KulturBerlin wat me door veel mensen was aangeraden. Ik kwam toevallig een aantal meisjes tegen die ik al eerder had ontmoet, dus dat was heel gezellig! In het weekend heb ik eigenlijk alleen maar een beetje door Sucre gewandeld en in het park gezeten en verder vrij weinig gedaan, maar dat was ook wel eens lekker. Op maandag moet ik dan voor het eerst sinds 5 maanden weer eens echt aan het werk: 's ochtends 3 uur spaanse les en dan naar het weeshuis (waarvan ik er op mijn laatste dag achter kwam dat het eigenlijk geen weeshuis is, maar een tehuis voor kinderen uit hele arme gezinnen die hier door de week wonen om naar school te kunnen; maar dat terzijde). Ik had Paty, de spaanse lerares, zondag al even ontmoet en ze is ontzettend lief en gastvrij! Elke les kreeg ik aan de lopende band thee, koffie, koekjes en ander eten voorgeschoteld. Ik heb zonder grappen bijna elke les een hele rol koekjes leeggegeten, denk dat ik er nu toch wel wat extra reiskilootjes bij móet hebben! Maar we zullen over 2,5 maand op de weegschaal zien wat de schade is. Maar goed, terug naar Sucre. De eerste dag vrijwilligerswerk was wel even wennen, de andere vrijwilligers daar zijn er allemaal voor langere tijd en spreken vloeiend spaans en dat kan je van mij nog bij lange na niet zeggen. Ongeveer elke keer als een kindje me wat vroeg had ik geen idee wat die bedoelde en als ik de vraag snapte was antwoord geven of iets uitleggen weer een volgende valkuil. De tweede dag ging al een stukje beter, niet omdat mijn Spaans nou ineens beter was, maar ik wist wat meer wat ik kon verwachten en zij verwachten niet meer dat ik goed Spaans kon. Gelukkig heb ik de cijfers inmiddels onder controle en kon ik af en toe nog wel wat wiskunde nakijken of uitleggen of de tafels overhoren. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de bus en er werd me net even gevraagd of ik de eieren van een oud vrouwtje voor haar uit het bagagerek kon halen. Mensen reizen hier echt met mega veel vrij random spullen, zoals eieren of super veel rollen wc-papier ofzo. Ik vond mijn hostel in Sucre toch niet zo leuk, aangezien het een soort party hostel was en ik niet echt goed sliep en ook omdat de setting was dat ieder groepje aan zijn eigen tafeltje zat, wat het minder makkelijk maakt om nieuwe mensen te leren kennen. Maar mijn dagen waren toch nogal vol En ik kende Katy, een Australisch meisje, en met haar ging ik elke avond uit eten, dus dat maakte me niet eens zoveel uit. Na een paar nachtjes verplaatsten Katy en ik samen naar een ander hostel (the beehive) en dat was echt fantastisch. Je kon daar spaanse lessen nemen in het hostel en dat deed bijna iedereen, dus er hing een lekker relaxt sfeertje en ik kon slapen als een roosje elke avond. Het was vrij klein dus iedereen kende elkaar ongeveer en niet onbelangrijk het beste ontbijt wat ik mijn hele reis heb gehad! Ik had ergens mijn eerste week bedacht om via couchsurfing met een Boliviaanse jongen af te spreken om mijn Spaans te oefenen. Hij was heel aardig en we hebben het drie uur uitgehouden, maar hij moest wel ongeveer elke zin 3x voor me herhalen waarna ik vervolgens niet echt wist hoe ik moest antwoorden en er maar wat uitperste met horten en stoten. Lichtelijk frustrerend maar toch een goede manier om te oefenen! Ik ben ook nog twee keer naar de film geweest in het Spaans. Het jungleboek in 3D was sowieso ook leuk zonder woorden en de andere film had ik waarschijnlijk in het engels ook niet begrepen.. Maar ik begreep nog best wat! In het weekend was ik eigenlijk van plan om naar Potosi te gaan, waar je een tour kan doen in de mijnen, maar na een week lang vroeg naar bed en studeren vond ik het toch maar tijd voor een avondje feesten op vrijdag. Zaterdag heb ik even een dagje genoten van niks doen en zondag ben ik met een paar meisjes naar een markt geweest in een plaatsje (tarabuka of iets in die richting) een uurtje rijden van Sucre. Was een leuk marktje en ik heb een alpaca trui gekocht om de alpaca collectie die tot nu toe uit een vest en een sjaal bestond uit te breiden. De tweede week van eigenlijk vrijwel hetzelfde als de eerste: Spaanse les en vrijwilligerswerk. Het vrijwilligerswerk ging wel beter, maar ik geloof dat ik vooral vooruit ging in het doen alsof ik dingen begreep of gokken dan dat ik daadwerkelijk begreep wat de kinderen tegen me zeiden. Wiskunde uitleggen en helpen met tekenen en handwerken ging wel best goed! Ik vond het heel fijn dat ik Sucre inmiddels goed kende en had allemaal lievelings restaurants en favoriete producten in de supermarkt. Bijna een normaal leventje zoals thuis, ik ben zelfs een keer naar de sportschool geweest. Omdat ik toch nog graag naar Potosi wilde en een beetje een tijdsdruk had omdat ik los padres (de ouders) de 23e ga ontmoeten in Santiago besloot ik een dagje eerder te stoppen in Sucre zodat ik dit vrijdag kon doen. Ik vond het oprecht heel jammer om weg te gaan, had een hele leuke groep mensen in het hostel en had eigenlijk nog niet eens zoveel rondom Sucre gedaan omdat mijn dagen altijd vol zaten. Gisteravond met de bus naar Potosi gegaan, vanmorgen de tour in de mijnen gedaan en ik ben deze blog aan het schrijven terwijl ik in de bus naar Uyuni zit waarvandaan ik morgen de salt flats tour ga doen! Even tempo erin. Ik had over de mijnen al gehoord dat het interessant is, maar ook shockerend omdat de mijnwerkers onder hele slechte omstandigheden moeten werken. Ik moet zeggen dat het me door alle verhalen uiteindelijk best wel meeviel. Maar het is zeker wel heftig; het is super zwaar werk en de meeste worden maar 45-55 jaar oud door alle stof die ze inademen. Verder heb ik heel even door Potosi gelopen, wat wel echt een leuk stadje is, maar wilde ik niet weet midden in de nacht in Uyuni aankomen dus heb ik na de lunch maar de bus genomen. 

P.S. Dit vehaal heb ik een paar dagen geleden geschreven en ik heb inmiddels de salt flat tour erop zitten en ben nu in San Pedro, maar daarover volgende keer meer!