de salt flats en San Pedro

Hola!

Na mooi op tijd aangekomen te zijn in Uyuni duurde het toch nog best een tijdje om een hostel te vinden. Ze hadden vrijwel geen dorms, alleen maar single of dubble rooms die allemaal ook nog eens mega duur waren! Uiteindelijk kwam ik een duits meisje tegen op straat en hebben we samen een nog best goedkope kamer kunnen vinden! De volgende dag wilde ik de salt flats tour gaan doen en ik had afgesproken deze samen met Laura, een meisje die ik ken van lanx, te gaan doen. Julia, het duitse meisje, en ik hadden al een beetje rondgevraagd naar goede en goedkope touroperators dus de tour boeken de volgende ochtend ging heel soepel. De groep werd aangevuld met twee Noorse jongens en een Duitse man van in de 40 en we konden beginnen. De Duitse man betrok zichzelf niet echt bij de groep, maar met de rest klikte het gelijk heel goed! Je wordt rondgereden in een jeep en tussendoor stap je steeds uit om dingen te bekijken. In de auto deden we steeds allerlei spelletjes dus dat was zo leuk dat ik het soms bijna jammer vond als we de auto weer uit moesten. De eerste dag reden we over de salt flats (100 vierkante kilometer geloof ik). Een hele bijzondere ervaring, zo ver als je kan kijken alleen maar een witte vlakte. Omdat het zo vlak is kan je op de saltflats goed perspectief foto's maken, waar de een heel klein lijkt en de ander heel groot. Ik zie al maanden lang allemaal dit soort foto's langskomen bij al mijn reizende facebookvrienden, maar helaas was onze gids niet zo'n fotografie-talentje dus die van ons zien er niet uit haha. Maar het was in ieder geval hilarisch om ze te proberen te maken in allerlei vreemde houdingen. De eerste nacht sliepen we in een hostel wat helemaal gemaakt was van zout! Het voelde een stuk minder raar dan het klonk, eigenlijk een heel mooi hostel en goed eten. De tweede dag reden we door een woestijn en stopte we steeds bij allemaal meren met flamingo's, geisers en speciale bergen en natuurlijke steen sculpturen. Het was allemaal even prachtig ook al had ik het bij het vijfde meer wel weer een beetje gehad om steeds gestoord te worden in onze spelletjes haha. Het hostel die avond was iets minder goed georganiseerd. Onze gids deelde ons mede dat er nog maar vier bedden over waren voor zes personen en lag terwijl hij ons dat mededeelde ongeveer slapend met zijn ogen dicht onderuitgezakt. Ik vond het ook vervelend voor de arme jongen dat het net uit was met zijn vriendin en ik snapte best dat hij moe was na een dag rijden, maar toch niet echt professioneel om het een beetje te brengen als ons probleem. De andere optie was nog een heel stuk doorrijden, maar dan konden we niet meer in de hotsprings wat ook wel jammer zou zijn. Uiteindelijk stemde we in dat Laura en ik dan wel samen in een bed konden slapen en een van de noorse jongens op een matrasje op de grond, maar uiteindelijk bleken er gelukkig nog vrije bedden in andere kamers en konden we allemaal lekker slapen. De volgende ochtend bestond voornamelijk uit naar de grens rijden (waar het ineens sneeuwde!) en de bus naar San Pedro in Chilli nemen. Laura ging helaas weer terug naar Bolivia, maar Julia en de noorse jongens gingen ook naar San Pedro dus dat was heel gezellig. San Pedro is een super schattig dorpje met een soort klei achtige huisjes en onverharde wegen, omgeven door de atacamawoestijn. Ons hostel was heel apart, het bestond uit een grote kamer met aan de randen wat bedden die afgeschermd waren met een paar doeken. Er waren maar heel weinig andere mensen, maar het was super leuk en knus. In San pedro hebben we mountainsbikes gehuurd om wat dingen rondom het dorpje te bekijken en een tour gedaan naar de valley of the moon. Bij zonsondergang kleuren de bergen in deze vallij roze wat echt prachtig is! Verder zijn er nog een heleboel tours mogelijk rondom San Pedro, maar allemaal nogal prijzig dus dat hebben we maar niet gedaan en veel dingen hadden we ook al gezien bij de salt flats tour. Op de laatste dag zijn Julia en ik een heel eind door de woestijn gelopen naar een soort oase waar een zwembad was. Het was geen hoogseizoen en er was niemand, dus we begonnen ons al af te vragen of het wel open was maar we mochten er toch in. Het water was nogal koud, maar net te doen maar zo'n prive zwembad was toch best even lekker. Aan het einde van de dag was het tijd voor de langste busrit van mijn leven, 23 uur naar Santiago. Het viel me uiteindelijk alles mee, een paar films kijken een beetje slapen en voor je het weet ben je er al. Ik kwam een dag aan voor pap en mam, dus heb ik nog een nachtje in een hostel geslapen in de uitgaansbuurt van Santiago. Na een leuke avond was het de volgende dag dan eindelijk zo ver, los padres kwamen naar Chilli! In twee weken hebben we een heleboel gedaan en beleefd, maar daar ga ik over schrijven in mijn volgende blog.

Liefs